อยู่เมืองไทย ก็ใช้กฏหมายของไทยสิคับ

จะเอาไปเปรียบเทียบกับบ้านเมืองอื่นทำไมครับ

แต่ละประเทศกฎหมายไม่เหมือนกันนะ แตกต่างกันเล็กๆน้อย

ที่โดน เพราะไปเขียนไปกระทบของสูงไงครับ

เขียนด่ารัฐบาล ด่าทหาร ไม่โดนหรอก

+1 สำหรับคำว่าสองมาตรฐาน
ประเทศเรามาตรฐานอยู่ที่ความรู้สึกไปเสียแล้วไม่ว่าจะฝ่านไหนฝ่ายไหน
ใช้คำๆเดียวไล่ว่ากันตอนว่าคนนู้นสองมาตรฐานคนนี้สองมาตรฐาน

ความล้าหลังไม่ได้แปลว่าแย่เสมอไป ขึ้นอยู่กับว่ามันเข้ากับเรา หรือมันเหมาะกับเราซักแค่ไหน การที่เราจะปรับทุกอย่างให้เหมือนประเทศอื่นโดยไม่ดูตัวเอง ว่ามันเข้ากับสิ่งที่เราเป็นอยู่หรือไม่ มันก็เหมือนกับที่เราไปเห็นคนอื่นใส่เสื้อสวยแล้วเราก็ซื้อมาใส่ตามเขาบ้างแต่ไม่ได้ดูว่า มันเหมาะกับเราหรือไม่ (ผมไม่เรียกว่าแบบนี้เป็นความล้าหลัง เพราะประชาธิปไตยมีช่องโหว่อยู่ เพราะทุก 4 ปีจะมีการเปลี่ยนผู้นำ เราไม่รู้ว่าผู้ที่ขึ้นมาเป็นคนอย่างงัย หวังแต่จะกอปโกยหรือไม่ แต่เรามีพ่อที่เป็นผู้ปกครองตลอดไป ซึ่งรักพวกเราคนไทยทุกคน ประเทศเราผ่านวิกฤติหลายครั้งเพราะมีพระองค์อยู่ คนหลายคนที่ติดตามหรือศึกษาความเป็นอยู่ของประเทศไทยเรา จะรู้สึกอิจฉาที่ประเทศเราเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าทุก 4 ปีคนที่ขึ้นมาปกครองประเทศจะเป็นคนดีหรือไม่ จะรักผมที่อยู่คนละภาคกับเขาหรือไม่ แต่ผมรู้ว่าพ่อของผมรักผมเพราะผมเป็นคนไทย และเพราะว่าผมอยู่ในประเทศนี้)

ปล. คุณอาจยังไม่เคยไปอยู่ต่างประเทศ ไอ้ประเทศที่ว่าให้สิทธิเสรี พูดได้ทุกอย่าง นะ ว่ามันเป็นประเทศอย่างไร คุณถึงไม่เคยมีความรู้สึกที่ว่า ลิงผิวเหลือง มันเป็นอย่างไร (ไม่เชื่อลองถามร้านอาหารไทยดูซิ เวลาพวกมันมาตรวจ หรือมากินกันนะครับ)(ความไม่เท่าเทียมกัน มันมีอยู่ในทุกมุมโลก) แต่บ้านเราน่าอยู่ที่สุด

ล้าหลัง เกิดขึ้นเพราะคุณไม่พอใจในสภาพของตัวเอง ณ ตอนนี้

การไปต่างประเทศง่ายๆ ครับ เปลี่ยนจากขึ้นรถกลับขอนแก่นไปเป็นหนองคาย และข้ามไปลาวเลยครับ ลองดูไม่ยากครับ

ก็ส่วนนั้นแหละครับที่อ้างกฎหมายความมั่นคงฯ(ICT และ วธ.ไมไ่ด้มีอำนาจปิดใครในกฎหมายอาญาฯทั่วไปนะครับ) นั่นแปลว่าที่โดนปิดไปนั้นไม่เคยถูกการพิสูจน์อย่างเป็นทางการเลยสักครั้ง นอกจากเจ้าหน้าที่และผู้มีอำนาจเซ็นคำสั่งปิด ซึ่งจริงๆก็ยังเป็นข้อกังขาว่าสามารถอ้างกฎหมายความมั่นคงฯในการทำแบบนี้ได้หรือไม่(ถ้ามีคนฟ้องศาลปกครองก็อาจจะเห็นอะไรเด็ดๆ) เพราะเจตนารมณ์ของอำนาจในกฎหมายนั้นมีไว้เพื่อหยุดยั้งการกระทำที่เสี่ยงต่อความมั่นคงของชาติไว้ชั่วคราว แล้วต้องไปดำเนินคดีตามปกติ แต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีการดำเนินคดีจริงๆสักเท่าไรเลยน่ะซีครับ สั่งปิดชั่วคราวมาตลอดหลายปี ไม่มีการดำเนินคดีต่อให้เป็นเรื่องลึกลับไปซะงั้น ไม่อยากพูดต่อเดี๋ยวจะเกินเลยเนื้อหา blog ทางIT เป็นแง่มุมทางกฎหมายที่จะเกี่ยวพันถึงนิติธรรมและนิติรัฐไปอีก

อ้อตัวอย่างชาวโคเรียของผม ครอบคลุมถึงกรอบความคิดที่ถูกปลูกฝังแล้วล่ะครับ ถึงจะัเห็นหลักฐานที่ผิดแผกขึ้นตรงหน้า กลไกdefend mechanismก็จะสั่งให้เราแก้ตัวหาข้อปฎิเสธขึ้นมาได้ทันที ทำบ่อยๆเข้าก็จะกลายเป็นว่าเราสามารถเชื่อและตัดสินได้โดยที่ไม่ต้องอาศัยการพิสูจน์ใดๆอีกแล้ว ตรงนี่้แหละที่น่ากลัว คือเราคิดว่าเราเสรีที่จะคิดแต่จริงกลายเป็นว่าเราถูกตีกรอบทางความคิดไว้ตั้งแต่แแรกแล้วตะหาก!(อันนี้พูดถึงทั้งสองแนวคิดทั้งที่เชื่อและปฎิเสธโดยทันที ไม่ได้ครุ่นคิดก่อนเลยสักนิด)

"มันเป็นกระบวนการทางวิทยาศาสตร์และตรรกศาสตร์

หาใช่อำนาจสูงส่งใด ๆ ที่ทำให้มันเชื่อถือได้"

ถูกครับทุกอย่างต้องมีหลักฐานและพิสูจน์ได้ไม่ใช่นึกเอง เออเอง
ศาลมีคำตอบทุกอย่างดังการแถลงตัดสินแต่ละอย่างที่ยาวเฟื้อย อยู่ที่ว่าเราจะฟังหรือไม่

ศาลประเทศไทย ถูกทำให้ อยู่ในสถานะที่คุณต้องเชื่อเท่านั้นไม่ว่า คำตัดสินจะออกมาเป็นเช่นไร หรือ แปลกประหลาดเช่นไร ด้วยกฏหมาย หมิ่นศาล

แล้วคุณว่าคอมเมนต์ใน "ประชาไท" เวบมาสเตอร์เคยตรวจสอบดูแลหรือปล่อยให้พิมพ์ใส่กันล่ะ ?

ก็เหมือน ถ้ามีสาวกอวยศาสดาใน blognone มีการว่ากระทบยี่ห้ออื่นตามอารมณ์
แล้วคุณ mk ทำเฉย ไม่ไปแบนไม่ไปตักเตือน ปล่อยให้พิมพ์อวยไปแขวะไป

คนนอกมาอ่านๆไปก็ต้องมองว่า คุณเป็นสาวกไปด้วย :P

ก่อนอ่าน rep นี้ก็คิดอยู่ว่าขึ้นอยู่กับว่ารู้เห็นเป็นใจไหม
ดูพฤติกรรมได้พอสมควรครับ แยกได้ว่า รู้เห็น และ/หรือ เป็นใจ กรณีประชาไทก็น่าโดนไม่น้อย เหมือนกับหากคุณก่อตั้งกองกำลังที่เป็นปรปักษ์ ถ้ายังเล็กๆ ปลาซิวปลาสร้อยเขาก็ไม่เล่นคุณ แต่ถ้าคุณเริ่มส่งผลกระทบที่มีปัญหากับเขา แน่นอนเขาเล่นคุณแน่ กลับกันครับ หากอีกฝ่ายมีอำนาจอีกฝ่ายก็โดนเฉกเช่นเดียว

เอาตัวอย่างง่ายกว่า บ. แล้วกันครับ (คิดน้อยๆ เข้าใจง่ายๆ)

นาย กอไก่ มีสนามฟุตบอลแห่งหนึ่ง เปิดให้ใครก็ได้มาเล่นฟรีๆ แต่คนที่มากลับไม่ได้เล่นบอล พวกเค้ามาเพื่อเล่นพนัน มีคนแจ้งแล้วนาย กอไก่ก็นิ่งเฉย ตำรวจมาแจ้งก็ยังนิ่งเฉย

ต่อมา นาย กอไก่ โดนจับ นายกอไก่อ้างว่าไม่รู้ไม่เห็น แบบนี้คุณ mk จะบอกว่าตำรวจผิดหรือว่านาย กอไก่ผิดครับ

ปัจจุบันถึงเราจะไม่ได้เป็นสมมุติเทพ แต่ความเป็นสมมุติเทพก็ยังฝังลึกในประเทศเราครับ สังเกตุได้เวลาลองไปคุยกับใคร (ยิ่งผู้เฒ่าผู้แก่ด้วย) เราแค่เอ่ยวิจารณ์กษัตริย์มานิดเดียว จะถูกด่าว่าลบหลู่ดูหมิ่นทันที หรือถ้าไปเข้าหูพวกมีอำนาจ อาจจะโดนข้อหาหมิ่นพระบรมเดชานุภาพได้

ต่างกับอังกฤษและญี่ปุ่น ค่อนข้างมากอยู่

ใต้ดินในญี่ปุ่นหมดไปแล้วสามสี่สิบปี? เออแปลกนะ คุณรู้ดีขนาดนั้นหรือ คุณคิดว่าตอนนี้ยากูซ่ามีแค่ในการ์ตูนเหรอ คุณชอบแบบญี่ปุ่นเพราะหนัง uncen หรือชอบที่ญี่ปุ่นฆ่าตัวตายมากสุดประเทศหนึ่งในโลก
ส่วนอังกฤษตอนนี้ไม่มีฮูลิแกน?

ผมอ่านไม่แตกจริงๆ ครับ ข้อมูลที่คุณให้มันไม่ครบตามที่ผมเคยรู้ ใครอ่านแตกแสดงว่ารู้เท่าคุณครับ ความรู้ผมไม่ได้เท่าเทียมกับคุณ

อืม ผมเข้าใจที่คุณบอกนะครับ และคิดว่ามันก็อาจจะจริง

แต่ที่ผมจะสื่อคือ คำพูดหมิ่นต่างๆ (ด่านายกไม่นับนะ ผมไม่สน) มันอยู่ในเว็บที่ถูกแบนพวกนี้
อันนี้คุณก็รู้ว่ามันมีอยู่ใช่มั้ยครับ และเยอะด้วย

ขนาดทำไม่ได้ก็ยังทำกันอยู่นะครับ แถมทำแล้วไม่อยากรับผิดชอบด้วย
เพราะมันโทษหนักหรือเพราะปั่นน้ำเป็นตัวผสมข้อเท็จจริงด้วย เลยไม่อยากรับผิดชอบกัน

ปล. พูดถึงในกรณีคดีในข่าวนะครับ ส่วนอันอื่นไม่เม้มน่ะ
เดียวโดนไล่จับตามไม่ดีๆ

เพราะมุมมองผมไม่เชื่อในเรื่อง"เจ้าชายขี่ม้าขาว"หรือ"ผู้รับโองการฟ้า"
ผมเชื่อในเรื่อง"การเมืองคือเรื่องของการแบ่งผลประโยชน์"และ"เนื้อแแท้มนุษย์โดยแรกเริ่มคือความเห็นแก่ตัว"
ผมถึงไม่เชื่อในแนวคิดของคุณไงครับ ยิ่งที่คุณบอกให้ดูอะไรยาวๆ ผมดูยาวมาจะ 30 ปีแล้วครับ
ผมถึงเห็นว่า"กลุ่มชนละแวกนี้"มันจะทำได้แบบที่พวกคุณชอบพรรณาถึงหรือไม่
อุ้มฆ่า ค้ายา ฉ้อโกง แล้วเอาช่องว่างกฏหมาย อำนาจอิทธิผล และตำแหน่งหน้าที่
รวมถึงพรรคพวกหมู่มากในชุมชน เหล่านี้คุ้มกะลาหัวแล้วส่ายอาดๆ ผมก็เห็นมาเยอะแล้วครับเพราะไม่ใช่ในกทม.
ผมถึงกล้าบอกว่า"สภาพสังคมส่วนใหญ่"ยังไม่สามารถไปถึงที่คุณฝันถึงได้ไงครับ
หรือคุณจะเอามุมมองว่า"กทม.คือประเทศนี้" งั้นก็กลับไปท่องฝันถึงทฤษฏีคุณต่อไปเถอะครับ
ผมนี้ล่ะะใช้บริบทชาวบ้านแท้ ไม่อิงชาติอื่นมองถึงออกมามุมนี้และทุกวนนี้ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองพิเศษตรงไหน
เพราะความพิเศษไม่ใช่แค่เรื่องความรู้ในหัวรึความสามรถพูดเขียน ถึงเรื่องเพ้อฝันสวยหรูต่างๆ
แต่เป็นเรื่องของ"การกระทำในชีวิตจริงทุกห้วงขณะลมหายใจ" ที่แยกระหว่างคนที่พ้นหมอกโคลนตม
แห่งอุปทานของตนและสังคมไปได้ ซึ่งผมไม่ได้เข้าใกล้สภาวะนั้นแม้กระพี้เลย
กิเลสหนาตัณหามาก แค่พอจะเช็คฝุ่นผงจากตาได้เล็กน้อยบางส่วนแค่นั้น

ปล. ถ้าการพูดถึงความจริงที่ท่านพุทธทาสสอนกับผู้อื่น
คุณมองว่าเป็นการดูถูกคนอื่น แสดงว่าคุณไม่ยอมรับความจริงหรือไม่ก็
ใช้ความคิดตนคำนวนความคิผู้อื่นแล้วล่ะครับ

ยินดีครับก็ขอต่อตามนี้

-แล้วถ้าทฤษฏีมันบอกความจริงทำไมมันถึงนำมาใช้จริงไม่ได้?
ทฤษฏีที่ใช้งานจริงไม่ได้ ถือว่ายังไม่ใช่ข้อเท็จจริงเป็นแค่ความน่าจะเป็น

-ทุกอย่างที่มนุษย์ข้องเกี่ยวว่าตามตรงแล้ว ปุถุชนล้วนแต่สนใจสิ่งที่มีผลประโยชน์เกี่ยวถึงตน
ทุกเรื่องทุกการกระทำล้วนมีหลักพื้นฐานช่นนี้ กระทั้งบริบทสังคมการเมือง
ก็มีรากเหง้าเช่นนั้น ดังนั้นผู้ที่เพ้อฝันโดยมองว่าต้องประชาธิปไตยเสรีทุกสิ่ง
จึงจะเจริญได้นั้นต่างหากที่เพ้อฝันถึงสิ่งที่น่ามองด้านเดียว เสรีภาพใดที่ปราศจากความพร้อมที่จะรับผิดชอบ
สิ่งนั้นไม่ใช่เสรีภาพที่แท้จริงเป็นเพียงความงอแงอยากได้โน้นนนี่ต่างหาก
ว่าแต่มุมมองผมฝันถึงอัศวินม้าขาว? คุณเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะครับยอมรับหน่อยว่า
ไม่ว่าครั้งไหนในประวัติศาสตร์ การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ล้วนต้องมีกลุ่มคนที่มีอำนาจจูงใจ
สูงพอและมีแรงต่อเนื่องพอจึงเกิดการเปลี่ยนแปลงได้ การเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากกลุ่มแนวคิด
ทว่าไร้หัวไร้กลุ่มนำนั้น ไม่เคยมีครั้งไหนมันจะรอดถึงฝันเลยสักครั้งเพราะการขับเคลื่อนที่ไร้จุดศูนย์รวมสั่งการ
มันก็ไร้ผลคลอดศกเพราะมนุษย์มีความเป็นปัจเจกมากเกินไป หากไม่มีสิ่งใดทุบทำลายหรือกดปัจเจก
มันก็ไม่อาจรวมกลุ่มหมู่คณะไปได้หรอกครับ ก่อนจะงอกเป็นต้นไม้มันมีแค่ขี้กับเลนโคลนไม่พอ
มันต้องมีเมล็ดที่สมบูรณ์ด้วย ไม่งั้นมันก็มีแต่เลนเน่าๆที่เกิดจากซากเมล็ดที่พิการนั้นล่ะ

-มันไม่ได้สืบทอดจากระบบอะไรหรอกเพราะไม่งั้นชาติอื่นทำไมมันมี?
เรียกว่าสันดานหรือสิ่งปกติในด้านสกปรกของสังคมมนุษย์จะถูกกว่า
ว่าแต่แน่ใจหรือครับว่าที่คุณยกมา มันไม่มีไอ้ที่เรียงกันมาในรายชื่อนี้?
ผมว่ามันแค่ปรับเปลี่ยนและซับซ้อนขึ้นมากกว่าเนียนกว่าแค่นั้นล่ะนะ

ถ้าคุณรู้ประวัติศาสตร์พอสมควรคุณก็คงทราบเช่นกันว่า ถ้าเอาอคติออกแล้ว
และไม่อาศัยแค่อินเตอร์เน็ตหรือตำรา แต่อาศัยสภาพสังคมที่มีจริง ณ ปัจจุบัน
ร่วมประกอบด้วยคุณก็จะเข้าใจเองว่าที่ผมพล่ามไปมันมีเหตุมีผล
อย่าอคติและอย่าฝันเช่นกันครับ ความจริงอยู่รอบตัวเราแค่เรามอง
ไม่พอแต่ต้องรู้ด้วยการสัมผัสด้วย เหมือนอาหารอ่านจากตำราหรือจะสู้ชิมเอง

กฎหมายและการบังคับใช้กฎหมาย
มันเป็นเรื่องของบริบทสังคมที่จะยอมรับว่าจะถือเป็นข้อตกลงร่วมกัน
ทว่าความจริงอันน่าเจ็บปวดคือ ไม่ว่าที่ไหนยุคไหน กฏหมายมันเป็นเครื่องมือของคนที่มีอำนาจ
ไม่วาจะอำนาจความรู้-เงิน-อิทธิพล-ชื่อเสียง ในสังคมไหนที่สภาพของกลุ่มคนในสังคม
ไม่แข็งพอจะค้านกับอำนาจเหล่านี้แล้วไซร้ ไม่ว่าร่างกฏหมายมาเช่นไรก็เหลวเป็นน้ำอยู่ดี