คุณว่าตัวอย่างที่คุณเจอไม่น้อย แล้วว่าผมเจอน้อย คุณใช้อะไรเปรียบเ่ทียบ?

จำนวนโรงเรียนที่คุณเจอ? (คุณเคยเรียน ญาติคุณเรียน หรือแค่แวะผ่านไปแจกของ?)

จำนวนนักเรียนที่คุณเจอ?

โรงเรียนประจำจังหวัด หรืออำเภออะไรที่คุณบอกว่าไม่พร้อม นั้นไม่พร้อมอย่างไรช่วยระบุได้ไหมครับ เพราะจากที่ผมคุยกับแม่ผม(ครูมัธยมประจำอำเภอ) ญาติผม(ครูโรงเรียนประถมประจำจังหวัด,ประจำอำเภอ)เท่าที่ทราบก็คือมีงบดูแลจัดการห้องคอมพิวเตอร์ และมีการเข้าถึงinternet ไำด้อยู่แล้วสำหรับโรงเรียนในระดับนั้น โดยเฉพาะโรงเรียนมัธยมมีงบส่วนกลางหลายก้อนเลยทีเดียว

ส่วนโรงเรียนประจำตำบลก็อยู่เยื้องๆกับบ้านผมที่บ้านนอก คุณยายผมก็ไปแจกทุนการศึกษาประจำ อันนี้แหละที่มีปัญหาเรื่องบุคลากรจริงๆ เพราะจำนวนนักเรียนน้อยมากๆ(ไม่ถึงร้อยคน)งบอะไรก็มาไม่ถึงหรอก ซึ่งตรงนี้ผมก็บอกไปแล้วว่าแนวทางการแก้ไข คือการยุบรวม ให้เหลือแต่โรงเรียนระดับศูนย์เขต เช่นรวมหลายๆตำบล หรือโรงเรียนระดับอำเภอให้มีนักเรียนหลักร้อยคนขึ้นไป งบประมาณมันก็จะมาพร้อมบุคลากรเอง กลับกันถ้าเอาเงินไปทุ่มงบให้กับโรงเรียนที่นักเรียนไม่ถึงร้อยคน ผมว่านั่นแหละคือการละลายงบของจริง

ผมว่าความคาดหวังของ รัฐบาลอยู่แค่ 30% ของกลุ่มเป้าหมายครับ ละลายงบไม่กี่พันล้าน กับผลสำเร็จระดับประเทศแค่นี้ ผมว่าคุ้มแล้ว

อย่าผลักภาระให้คนในพื้นที่ไปเสียหมดสิครับ ถ้าคุณลองมาสัมผัสเอง คุณจะรู้ว่าเขาปากกัดตีนถีบกันมากพอแล้ว

ผมขอย้ำอีกครั้งว่าผมไม่ได้รังเกียจแนวคิดของโครงการนี้ แต่ผมไม่เห็นว่าหลายอย่างมันยังไม่พร้อม อยากให้คิดมากกว่านี้ อย่างน้อย ๆ ก็อยากขอให้เริ่มที่จุดที่พร้อมกว่านี้ สำหรับผม ผมเชื่อว่าไม่มีใครมีปัญญาต้านให้โครงการนี้หยุดได้แน่นอน ในเมื่อต้านไม่ได้ผมก็อยากจะให้ชะลอหรือเปลี่ยนกลุ่มเป้าหมาย อย่างน้อยมันก็ยังเอางบไปทิ้งขว้างน้อยกว่า (ถ้าโรงเรียนเป็นอย่างที่ผมยกตัวอย่าง มันก็ไม่ต่างจากการเอางบมาทิ้งขว้างจริงไหม?) เช่นเปลี่ยนเป็นกลุ่มมัธยมก่อน โรงเรียนก็พร้อมกว่า จำนวนนักเรียนก็น้อยกว่า จำนวนโรงเรียนก็น้อยกว่า ย่อมจะควบคุมกำกับดูแลง่ายกว่า ระหว่างทำกับมัธยมก็ค่อย ๆ ผลิตสื่อที่ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป แล้วเตรียมตัวสำหรับเด็กประถมต่อไป แบบนี้ไม่ดีกว่าหรือครับ?

ปัญหาบางอย่างมันไม่ต้องรอเผชิญมันก็เห็นแล้วนี่ครับ ยกตัวอย่างเรื่องปลั๊ก ผมทราบครับว่ามีเด็กเล็ก ๆ หลายคนที่เสียบปลั๊กเองได้ไม่เป็นอันตราย แต่ก็มีเด็กอีกไม่น้อยที่เสียบไม่เป็น ไม่รู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน คุณจะว่าผมตื่นตูมเกินไปก็ได้ ของแค่นี้ก็สอนเด็กเอาสิ แต่คุณลองนึกภาพว่าตัวเองเป็นคุณครูนะครับ เด็ก 30 คนพร้อมที่จะไปแหย่ปลั๊กได้ทุกเมื่อ ถ้าเด็ก 29 คนไม่เคยมีปัญหา แต่เด็กเพียงคนเดียว โดนไฟดูดตาย ทั้งครูทั้งโรงเรียน (และแน่นอนว่าตัวเด็กเองและครอบครัวเด็ก) เดือดร้อนแน่ เป็นคุณจะเสี่ยงจัดปลั๊กไฟไว้ใกล้มือเด็กมั้ยครับ? สุดท้ายคนที่เหนื่อยมันก็คือครูอยู่ดีนะผมว่า

ผมขอตอบทั้งความเห็นอันบนและความเห็นนี้พร้อมกันในอันเดียวนะครับ (โควต้ามันน้อย - -")

คห.บน

• อันนี้คุณเข้าใจผมผิดแล้วล่ะครับ ผมหมายถึงว่าที่คุณยกตัวอย่างมาน่ะมันเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด+ประจำอำเภอ+ประจำตำบล แน่นอนเขาพร้อมอยู่แล้วผมไม่เถียง แต่โรงเรียนทั้งประเทศมันมีเยอะกว่านั้นมาก (ได้ยินว่ามีสามหมื่นหรือเปล่าไม่แน่ใจ?) ซึ่งโรงเรียนที่ผมไปเจอ ๆ มามันเป็นโรงเรียนที่ไม่ใช่โรงเรียนประจำอะไรทั้งหลายแหล่นั่นแหละครับ ผมถึง "เชื่อว่า" ในส่วนที่ผมเจอมันน่าจะเยอะกว่า

• ผมทำค่ายไม่ใช่แค่แวะไปแจกของ แต่เน้น "กระตุ้น" ให้เด็กตระหนักถึงอะไรซักอย่างแล้วแต่จุดประสงค์ค่าย เช่นการศึกษา สิ่งแวดล้อม ความกตัญญู ศีลธรรม ฯลฯ ผมทำมาเกือบสิบปีแล้ว ไปมา 60 กว่าโรงเรียนแล้ว เจอเด็กนักเรียนตั้งแต่ ป.1-ม.6 (แล้วแต่ค่าย) มาไม่ต่ำกว่า 3,000 คน (ไม่มีค่ายไหนมีเด็กน้อยกว่า 50 คน) คุยกับครูมาไม่ต่ำกว่า 60 คน (อย่างน้อยโรงเรียนละคน) 60 โรงเรียนที่ว่าก็มีคละเคล้ากันไป ทั้งประจำโน่นนี่นั่น และไม่ประจำโน่นนี่นั่น (หมายถึงเจริญกับไม่เจริญนั่นแหละ) ซึ่งอย่างหลังผมเจอแต่ที่มันไม่พร้อมคล้ายโรงเรียนที่ยกตัวอย่างไป และทุกโรงเรียนที่ผมไป ไม่เคยต่ำกว่า 1 วัน (บางค่ายอยู่กัน 2 สัปดาห์ก็มี) ดังนั้นผมไม่ได้แค่ "ออกไปเที่ยว" หรือ "ออกค่ายนาน ๆ ที" นะครับ

• ถึงนี่แล้วผมเชื่อว่าเราคงเข้าใจตรงกันแล้วนะครับ เพราะคุณก็บอกเหมือนกันว่าโรงเรียนที่ยายคุณไปแจกทุนก็มีปัญหาบุคคลากรจริง ๆ ถ้าโพสต์ที่ผ่านมาของผมทำให้คุณเข้าใจผิด ผมก็ขอโทษด้วย

คห.ล่าง

• เรื่องระยะทาง อย่างที่คุณพูดเกือบทุกอย่างเลยครับ คือปัญหามันอยู่ที่แนวคิดคนในชุมชนนี่แหละครับ จริง ๆ จะให้ชัดกว่านั้นน่าจะใช้คำว่า "ค่านิยม" มากกว่า คือที่ผมเจอมาเนี่ย ผู้ปกครองส่วนใหญ่ไม่คิดว่าการศึกษามันสำคัญ ขอแค่ให้ลูกรีบเรียน รีบโตพอจะช่วยงานได้ ก็จะรีบเอาออกมาช่วยงาน เขามองนโยบายการศึกษาขั้นพื้นฐาน (ทุกคนต้องได้เรียนถึง ม.6) เป็นศัตรูเลยด้วยซ้ำ ทีนี้ปัญหามันเลยเกิดขึ้นเมื่อโรงเรียนถูกยุบ ผู้ปกครองพวกนี้จะมีข้ออ้างมากขึ้นและไม่ยอมให้เด็กมาโรงเรียน (แต่ก็มีไม่น้อยที่มีปัญหาจริง ๆ) โอเคครับ เรื่องมอเตอร์ไซค์ผมผิดเอง ปัญหาเป็นแค่ส่วนน้อยมากจริง ๆ (บางคนไกลเป็นสิบโล เขาแว้นมารับ-ส่งลูกทุกวันไม่ไหวจริง ๆ แต่มันก็แค่ส่วนน้อย) อันนี้ต้องขอโทษด้วย ส่วนเรื่องรถรับ-ส่ง ก็เป็นการแก้ปัญหาที่ดีอย่างนึงครับ อันนี้ผมเห็นด้วย ถ้าเขายุบโรงเรียนแล้วคิดถึงตรงนี้จริงน่ะนะ แต่ที่ผมเจอมามีโรงเรียนนึง น้องที่รู้จักไปช่วยไว้ให้กลับมาเปิดโรงเรียนอีกครั้ง เพราะโรงเรียนนี้ถูกสั่งให้ปิด ผลคือนักเรียนซึ่งเป็นชาวบ้านธรรมดายากจน ต้องเดินไปเรียนที่โรงเรียนต่างหมู่บ้าน ระยะทางหลายกิโล ปัญหาคือขากลับมันมืด ผ่านไปเดือนกว่า ๆ เด็กถูกข่มขืนไปสองคน ทุกคนเสียใจครับ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะ "งบไม่มี" เขายุบโรงเรียนไปเฉย ๆ แต่โรงเรียนอีกโรงก็ไม่ได้เอาเงินไปจ่ายค่าเดินทางให้เด็กโรงเรียนที่ถูกยุบ และผู้ปกครองเองก็ไม่มีปัญญาจ่ายเช่นกัน แน่นอนว่าเรื่องที่เล่ามาให้ฟังนี้มันแค่โรงเรียนเดียว ทั้งประเทศอาจเป็นแค่ที่เดียวก็ได้ อาจไม่มีน้ำหนักเท่าไหร่ ถือว่าเล่าให้ฟังเฉย ๆ ก็แล้วกันครับ

• ไม่ได้บอกว่าไม่รีบ และไม่ได้บอกว่าให้รอ แต่ให้พัฒนาให้มันพร้อมกว่านี้ก่อน เรื่องมีคนพัฒนาแอพแล้วอันนี้ผมไม่รู้จริง ๆ ต้องขอโทษด้วย แต่เรื่องเด็กไม่พร้อมนี่เรื่องจริง เด็กยังอ่านหนังสือไม่ออกจะเอา Text ไปทำไมกัน? (ผมถึงบอกว่ารอแอพก่อนได้ไหม? อย่างน้อยมีเสียงอ่านนิทาน มีแอพสอนวิธีการอ่าน ฯลฯ) ผมถึงเสนอว่าเอาไปลงกับมัธยมก่อนดีไหม? อย่างน้อยเด็กพวกนี้อ่านออกแน่ ๆ อยู่แล้ว มันก็ยังมีประโยชน์กว่า ในระหว่างนั้นก็พัฒนาแอพสำหรับเด็กไปพลางไม่ดีกว่าหรือ? (นักเรียนและโรงเรียนมัธยมมีน้อยกว่าประถมเยอะด้วย ค่าส่วนต่างเอาไปพัฒนาแอพและ infrastructure บุคลากร ฯลฯ รอก็ยังได้)

• อายุไม่เหมาะ อันนี้ผมพูดเรื่องเด็กไม่รักษาของเป็นหลักน่ะนะ เสปกที่ออกมาไม่ได้ระบุเรื่องยางหุ้มอ่ะ ระบุแค่มีประกัน ซึ่งผมไม่คิดว่ามีประกันที่ไหนจะยอมจ่ายให้ถ้าเด็กเอาโยนลงพื้นเอง (ยอมก็เจ๊งแหง ๆ ล่ะ) ไหนจะเรื่องทำหายและโจรอีก ประกันคงไม่รับเคลมมั้ง แล้วใครรับผิดชอบ โรงเรียน? ผู้ปกครอง? เรื่องการเรียนรู้โอเค อาจจะจริงอย่างคุณพูดก็ได้ อันนี้ผมเถียงไม่ได้ เพราะยังไม่ได้ลองจริงจัง จุดนี้ผมขอโทษครับ แต่ขอแก้ตัวว่าผมไม่ได้เทียบกับตัวเองครับ ผมค่อนข้างจะเรียนรู้เร็วเกี่ยวกับเทคโนโลยีตั้งแต่เด็กแล้ว

• Infrastructure เออจริงของคุณแฮะ ยังไม่มีของมา แต่จะให้สร้างไว้รอมันคงแปลก ๆ แต่ผมเพิ่งได้ยินว่ามีงบ Infrastructure มาให้ด้วยจากคุณนี่แหละ ผมตกข่าวอีกละ = =" ดังนั้นจุดนี้ผมผิดเต็ม ๆ ขอโทษอีกครั้ง

• ผมเชื่อว่าปัญหาคุณภาพครูสำคัญเป็นอันดับแรกครับ ไม่ใช่คุณภาพ Infrastructure ในโรงเรียน (ไม่ได้บอกว่าไม่เป็นปัญหานะ แต่ไม่สำคัญที่สุด) ยิ่งครูที่เป็นครูจริง ๆ เดี๋ยวนี้เหลือน้อยเต็มทนอันนี้ต้องรีบแก้อย่างด่วน ซึ่งปัญหาส่วนหนึ่งเกิดจากเรื่อง "งบ" นี่แหละครับ ครูดี ๆ เขาอยากทำโน่นทำนี่ให้นักเรียน แต่มันไม่มีงบให้ทำ ต้องตามมีตามเกิด บางทีก็เข้าเนื้อ สุดท้ายครูท้อครับ อยู่เฉย ๆ ดีกว่า สบายกว่า ถ้าคุณจะมองว่ามันคนละเรื่องเดียวกัน มันก็คนละเรื่องเดียวกัน แต่ผมมันก็อดคิดไม่ได้ว่าเอางบคนละสองพันสี่ไปทำโรงเรือน ซื้อจอบเสียม สอนเด็กปลูกพืชผัก ซื้ออุปกรณ์เย็บปักถักร้อย ทำธนาคารขยะ ทำศูนย์การเรียนรู้ได้อีกสารพัดแบบ ซึ่งทำให้ดี ๆ มันยั่งยืนเห็น ๆ (บางอย่างทำเป็นอาชีพได้เลยด้วยซ้ำ) มันก็ไม่เลวนะครับ (ซึ่งแน่นอนว่าจะทำอะไรอย่างที่ยกตัวอย่างมา ครูต้องดีก่อน ถึงจะมีแรงไฟต์เพื่อเด็ก)

ขอบคุณที่แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันด้วยดีครับ ผมได้อะไรกลับไปเยอะมาก หวังว่าคุณจะได้อะไรกลับไปบ้างเช่นกัน

โรงเรียนที่ไม่พร้อม คือโรงเรียนที่เฉลี่้ยแล้วมีเด็กต่ำกว่าร้อยคนนะครับ บางโรงเรียนมีเด็กยี่สิบสามสิบคนเอง คุณอยากจะให้เขาพร้อมขนาดไหน?

ช่วยเสนอการแก้ไขที่เป็นไปได้จริง กับปัญหานี้ด้วยครับ ผมเสนอแล้วว่า รถรับส่งไปเรียนรวมที่โรงเรียนใหญ่ๆ เสียค่าใช้จ่ายน้อยกว่าทำโรงเรียนเล็กๆที่เด็กยังไงก็ไม่มากไปกว่านี้ครับ