ปัญหาการเข้าถึงการสื่อสารของพื้นที่ห่างไกลยังเป็นปัญหาสำหรับประเทศกำลังพัฒนาเช่นบ้านเรา แต่ที่อินโดนีเซียมีการเสนอแนวทางการแก้ปัญหาอย่างถาวรโดยบริษัทผู้ให้บริการโทรศัพท์มือถือ ภายใต้โครงการ Wireless Reach Initiative
โครงการนี้เป็นการร่วมมือกันระหว่างบริษัทสื่อสารและธนาคารชุมชน (คล้ายๆ กองทุนหมู่บ้านของเรา) โดยเปิดโอกาสให้คนในพื้นที่สามารถกู้เงินเพื่อซื้อโทรศัพท์ไร้สายไปติดตั้งในหมู่บ้านที่การสื่อสารยังเข้าไม่ถึง และเก็บค่าบริการในระดับที่พอมีกำไรมาจ่ายค่าโทรศัพท์
โครงการนี้สร้างประโยชน์ให้แก่ทุกฝ่ายตั้งแต่บริษัทสื่อสาร ไปจนถึงผู้ใช้โทรศัพท์ แต่ผู้ที่ได้ประโยชน์ที่สุดคงเป็นผู้ที่อาศัยในพื้นที่ห่างไกลเหล่านั้นที่จะสามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้มากขึ้น
โครงการนี้อาศัยเครือข่าย 3G CDMA ทำให้อนาคตอาจจะมีการขยายบริการไปสู่บริการข้อมูลอื่นๆ นอกจากข้อมูลเสียงต่อไป
ที่มา - Tech-On
Get latest news from Blognone
Follow @twitterapi
Blognone Jobs Premium
Cloudnone
- NVIDIA จะไปหยุดที่ตรงไหน ทำไมครองโลกดาต้าเซ็นเตอร์ | Cloudnone EP.22
- ถึงคลาวด์เคราะห์: ทำอย่างไรเมื่อบริการคลาวด์ที่ใช้ถูกยกเลิก | Cloudnone EP. 21
- รู้จักอาชีพ Site Reliability Engineer สำคัญยังไง? | Cloudnone EP. 20
- อธิบาย CrowdStrike ทางเทคนิค ทำไมถึงทำพีซีจอฟ้าเป็นล้านๆ เครื่อง | Cloudnone EP.19
- Kubernetes [Part 2] ยี่ห้อไหนดี งานไหนต้องใช้ แล้วเลือกยังไง? | Cloudnone EP.18
Comments
เรายังมีปัญหาแบบนี้อยู่หรือเปล่าเนี่ย
ถ้ามีต้องทบทวนตัวเองอย่างแรง เขามีเกาะเป็นพัน ๆ เกาะ เราเป็นชิ้นเดียว + เกาะนิดหน่อย (เกาะต่าง ๆ ของเราส่วนใหญ่พัฒนากว่าฝั่งแผ่นดินแม่อีก)
@TonsTweetings
บ้านเรายังมีหมู่บ้านเชื่อเรื่องผีปอบกันเยอะเลยครับ ถ้าจะมีหมู่บ้านแบบนี้อยู่จริงๆ สักร้อยสองร้อยหมู่บ้านคงไม่แปลกอะไร
LewCPE
lewcpe.com, @wasonliw
คิดว่าไม่มีแล้ว ยกเว้นอยู่ยอดดอยในป่าในดงจริงๆ
แม้แต่หมู่บ้านที่เชื่อเรื่องปอบ ก็เห็นพกมือถือเกือบทุกคน(แพงกว่าของผมอีกแหน่ะ) เหอๆ ของผมโทรออกได้พอล่ะ
บ้านสวนผมยังไม่มีโทรศัพท์พื้นฐานใช้ทั้งหมู่บ้านเลยครับ
แต่มีเสามือถือ AIS เรียบร้อย เล่น EGDE ได้ เร็วด้วย 555+
เดี๋ยวคงถ่ายคลิปปอบมาปล่อยในเน็ตกันมั่งล่ัะ
ส่วนบ้านเรา 3G เงียบไปแล้ว
จริงๆบ้านเรา เค้าก็ทำกันแบบนี้ตั้งนานแล้วนี่ครับ
ไม่ต้องให้ใครมาตั้งโครงการให้ด้วยครับ เพราะอย่างเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว บ้านคุณย่าผมที่โทรศัพท์ยังเข้าไม่ถึึงก็ใช้วิธีซื้อมือถือกันเอา
บ้านใครมีสัญญาณก็ซื้อเครื่องไป แล้วใครมาโทรก็เก็บเงิน ส่วนลูกหลานจะโทรมาหาก็โทรมานัดเวลากันก่อน แล้วให้คนไปตาม แล้วลูกหลานค่อยโทรมาใหม่อีกรอบ
อ่านข่าวเลยงงๆว่ามันแปลกตรงไหน เพราะเดาว่าที่ไหนๆก็ทำกัน
(อ่าน business week ก็เห็นประเทศแถวๆแอฟริกา้เค้าก็ทำกันแบบนี้)
+1 คุณ lawender พูดขึ้นมา ทำให้ผมจำได้ อย่าว่าแต่ตามตำบลหรือหมู่บ้านเลย
สมัยก่อนในอำเภอแท้ๆ พ่อแม่ผมจะใช้โทรศัพท์ทีต้องไปที่ร้าน หรือมีใครโทรมาร้านก็จะขี่มอเตอร์ไซต์มาบอก
อ่านข่าวนี้แล้วคิดถึง โทรมือถือนาทีละ 2 บาททั่วไทย ตามข้างทาง สมัยสัก 5-6 ปีก่อน ;P
Ford AntiTrust’s Blog | PHP Hoffman Framework
เรื่องโทรศัพท์มือถือบ้านเราไปไกลกว่าประเทศเพื่อนบ้านเราหลาย ๆ ประเทศมาก ทั้งพื้นที่ให้บริการ ทั้งราคาเครื่อง ราคาค่าใช้บริการ พื้นที่ให้บริการครอบคลุมกว่าโทรศัพท์พื้นฐานเสียอีก ผมพบหลายหมู่บ้าน โดยเฉพาะแถบภาคเหนือที่อยู่ตามหุบเขา ที่โทรศัพท์พื้นฐานเข้าไปไม่ถึง (จริง ๆ จะบอกว่าเข้าไม่ถึงก็ไม่ใช่ เรียกว่าไปติดตั้งให้แล้วขาดทุน เลยไม่ทำให้ก็แล้วกัน) ก็ใช้โทรศัพท์มือถือกันแทบทุกบ้าน
ในไทยคิดว่าเราพ้นยุคของโทรศัพท์มือถือตั้งโต๊ะประจำหมู่บ้านไปแล้วมั๊ง เข้าสู่ยุคตู้หยอดเหรียญเติมเงินมือถือแทน
--
--
= แปลว่าโทรศัพท์พื้นฐานของเมืองไทยไม่ได้เรื่อง = TOT ไม่ได้เรื่อง
เห็นด้วย
Kohsija
ผมไม่ค่อยแปลกใจนะ ด้วยราคามือถือที่ถูกกว่าโทรศัพท์บ้านไร้สายซะอีก ค่าโทรมือถือก็ถูกมากๆ แล้วจะใช้โทรศัพท์บ้านให้ยุ่งยากทำไม
อยู่สิมิลันยังโทรกลับไปคุยกับน้องได้เลย แต่เสียดายใช้ GPRS ไม่ได้
ไม่ตายไม่เลิก