สวัสดีครับ

แปลกนะ ทั้งๆที่ความจริงมันก็คือความจริง คนเราหนีมันไม่พ้น ถึงแม้เราจะหลอกใครต่อใครได้ แต่สุดท้ายแล้ว ความจริงเราหนีมันไม่พ้น ยิ่งกว่าเวรกรรมที่คอยติดตามตัวเราซะอีก

ผมเองก็เจอบ่อยๆที่มันไม่ใช่ความผิดอะไร เพียงแต่เป็นการกระทำที่แต่ละคนแต่ละสังคมจะมองมันว่าถูกหรือผิด แต่ผู้ที่คิดขึ้นจะมองมันว่าถูก ทุกๆคนที่จะเข้าร่วมกับเขาก็ต้องเป็นพวกเดียวกันว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ถูกไปด้วยถึงจะไปด้วยกันได้

คล้ายๆกับแฟนกันจะต้องมีอะไรที่เหมือนๆกัน มองสิ่งเดียวกันว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

แต่เราจะทำยังไง หรือจะเอาอะไรเป็นบรรทัดฐานว่าสิ่งๆนั้นเป็นสิ่งที่ถูก ยกตัวอย่างเช่นง่ายๆ ไสยศาสตร์ สังคมไทยกับไสยศาสตร์มีคู่กันมา แต่นักวิทยาศาสตร์กลับไม่มองอย่างนั้น กลับมองว่าเป็นเรื่องงมงายล้าหลัง นักวิทยาศาสตร์พยายามหาเหตุผล แต่คนไทยกลับยอมรับไสยศาสตร์โดยดี

ผมไม่อยากเอาเรื่องศาสนามาเปรียบเทียบ เอาแค่นี้ก่อน เอาแค่ยอมรับความจริงดันยาวมานี่ คือล่าสุดผมมีเรื่องกับแม่ เถียงกันจนผมโมโหมาก สุดท้ายผมก็แอบมาเสียใจคนเดียวและอยากไปกอดแม่คืน เถียงกันเรื่องความจริง แม่ผมเป็นผู้ใหญ่กว่าไม่ยอมรับความจริง เค้าคิว่าสิ่งที่เค้าคิดถูกที่สุด และเค้าคิดว่าผมไม่ยอมรับเค้า ผมบอก ผมยอมรับแม่ว่าเป็นแม่ แต่คนเราไม่มีอะไรถูกที่สุด แม่ใช้อารมณ์มาตัดสิน แม่ไม่ได้ใช้ความจริงมาตัดสิน แม่คิดแค่ว่า แม่เป็นแม่ ผมเป็นลูกต้องเชื่อฟัง แต่ถ้าสิ่งที่แม่สอนมามันไม่ถูกกับสังคม ผมก็ขัดแย้ง แล้วผมก็มาเสียใจทีหลังว่าผมทำใมพูดแรงจัง เฮ้อ..

ผมไม่รู้ว่าทำใมคนเราไม่ยอมรับความจริง...

ในส่วนเรื่องของผมกับแม่นั้น ความจริงทั้งหมดอาจเป็นเพราะแม่เค้าเอาอารมณ์ตัวเองเป็นหลัก

แต่เรื่องอื่นๆผมก็เจอมาหลายๆเรื่อง เช่น ผมเข้แถวจ่ายเงินอยู่ 7-Eleven แล้วมีคนมาตัดหน้า 1 คน ผมก็รอต่อ ซักพักเสร็จผมกำลังจะเดินเข้าไป อีกคนก็มาตัดหน้า แล้วเค้าก็ทำเฉย ผมไม่ว่า ผมไม่รีบแบบเค้า แต่คนข้างหลังผมสิว่าผม ทำใมให้คนอื่นตัดหน้า ผมเลยบอกว่าไป ว่าจะห้ามยังไง ผมเดินเข้าไปไม่ทัน คุณอยากจะว่าคุณก็ไปว่าพนักงานขายสิ เค้าทำใมปล่อยให้คนอื่นตัดหน้าผม พอถึงคิวผมพนักงานขายก็หน้าบูดใส่ผมเลย แล้วมันเป็นความผิดของผมเหรอ คุณพนักงานขายไม่ยอมรับความจริง ผมพูดความจริงผมผิดด้วย ??

มีอีกหลายเรื่องในชีวิตผมที่ผมอยากพิมพ์ให้คนอื่นๆได้อ่าน ผมเคยตั้งใจจะพิมพ์หนังสือ พิมพ์ไปได้ 70% แล้ว ดันทไต้นฉบับหาย ท้อแท้เลย พอดีมันเป็นเรื่องที่ผมคิดขึ้นมาได้ก็พิมพ์ๆๆ เรื่องราวของผมเองมีเย๊อะมากๆ มากพอจะให้คนอื่นอ่านได้เป้นปีๆ เอาพอหอมปากหอมคอไปก่อน เดี๋ยวจะกลับมาเขียนต่อ บ๊ะบาย สวัสดีครับ